Cafer komadadır. Yanında ise karısı.
Caferin gözleri nemli, kısık sesiyle karısına doğru bakar ve konuşmaya başlar: "İlk işten kovulduğum zaman yanımda idin. İflas ettiğim gün oradaydın. Vurulduğum zaman ilk gözümü açtığımda seni gördüm.
Trafik kazası geçirdiğimde hastanede hep başucumdaydın''. Karısı takdir edilmenin mutluluğunda tabii.
Cafer konuşmaya devam eder:''Şimdi komadayım yine başucumdasın. Sen ne uğursuz karısın...'''